Kunnen we even bellen?

Ik ben niet echt een beller, dat is op zich bekend. Toch zie ik wel waarde in telefoongesprekken, mits ze goed ingezet worden.

Maar er is één ding waar ik heel slecht tegen kan. En dat is de context-loze "kunnen we even bellen?"

Dus, waarom is mijn antwoord daar altijd "nee" op, en belangrijker: waarom denk ik dat jij ook (bijna) altijd "nee" moet zeggen?

Waarom "nee" bijna altijd het juiste antwoord is

Laten we gelijk maar beginnen: waarom zou je "nee" moeten zeggen op deze dingen?

Heel simpel: je hebt geen idee waar je aan begint. Ik heb het hier namelijk niet over de e-mailserie die al tijden loopt, waar iemand uiteindelijk zegt "Vind je het goed om te bellen over de beste methode om dit aan te pakken? We zitten nu vast op A en B, en ik denk dat we een besluit moeten nemen."

In dat geval weet je waar het over gaat, en is er duidelijk gemaakt waar de ander over wil bellen.

Nee, ik heb het over de e-mails waar letterlijk staat "Kunnen we even bellen?". Als je die nooit krijgt (of via SMS / iMessage / WhatsApp krijgt eventueel)… Prijs jezelf gelukkig. 😉

Maar waarschijnlijk krijg jij ze ook. Erger nog: misschien stuur je ze wel. (Daar hebben we het zo nog over, lees even door.)

Stel dat je er op in gaat, en inderdaad belt. Wat dan? Je kunt er niet voor plannen of het je vijf minuten of een uur gaat kosten (maar waarschijnlijk langer dan korter), je kunt je niet voorbereiden, en je kunt niet eens zeggen "Nou, eigenlijk wil ik hier helemaal niet over bellen" — tot het te laat is dan, want dat zit je al in het gesprek.

Met andere woorden: meestal kosten deze telefoongesprekken heel veel tijd, terwijl ze veel sneller waren geweest als je er goed voorbereid aan begint.

"Kunnen we even bellen?" is respectloos

Ik ga het gewoon zeggen: ik vind de vraag "kunnen we even bellen?" (wederom, zonder verdere context te geven) simpelweg respectloos.

Waarom? Het zegt eigenlijk:

Mijn tijd is meer waard dan die van jou, dus ik ga niet de moeite nemen om je te vertellen waar dit om gaat.

Vaak (impliciet) gevolgd door "dat doe ik wel als we aan het bellen zijn, want dan kan ik ondertussen iets anders doen".

Wanneer je daadwerkelijk een voorstel stuurt om te bellen, en daar enige context bij wil geven — wat 1 of 2 zinnen kunnen zijn — moet je er voor gaan zitten en er echt even over nadenken wat je wilt. Dat forceert je om van te voren na te denken.

Soms hoor je dan een variant van mensen:

Maar ik kan het gewoon niet goed uitleggen in tekst. Daarom moet ik juist even bellen.

Dit is een gigantische waarschuwing. Als je het niet duidelijk kunt opschrijven, weet je gewoon niet goed wat je wilt zeggen.

Dat komt dus terug op het respectloze deel: jij hebt nog niet bedacht wat je wilt zeggen, dus moet ik daar op "wachten" terwijl we bellen.

(Voor de duidelijkheid: ik begrijp dat er mensen zijn die het lastig vinden om te schrijven, of moeite hebben met bijvoorbeeld spelling/grammatica. Dat is niet waar ik het over heb. Je bericht hoeft niet foutloos en perfect te zijn, maar je moet op enige wijze duidelijk kunnen maken wat je wilt zeggen.)

Hebben telefoongesprekken dan nooit waarde?

Voor de duidelijkheid: hoewel ik denk dat telefoontjes nog steeds overgewaardeerd worden door veel mensen, en in de meeste gevallen helemaal niet efficiënt zijn, denk ik dat ze nog steeds waarde hebben. En soms juist wél efficiënter zijn dan bijvoorbeeld een e-mail.

Dus, dat ik liever niet bel als het niet hoeft, betekent niet dat ik denk dat jij dat niet zou moeten doen. (Tenzij je mij wilt bellen. Dat kan waarschijnlijk niet.)

En je zult ook best af en toe wel een goed gesprek hebben naar aanleiding van een "Kunnen we even bellen?". In de meeste gevallen wegen ze echter niet op tegen het overgrote deel wat veel beter was geweest met 2 minuten voorbereiding.

En dat is waar dit uiteindelijk om gaat: een goed voorbereid telefoongesprek is veel efficiënter én effectiever, dan een "kunnen we even bellen?". En dat bespaart jullie allebei tijd. 🙂